Surinam nigdy nie milknie. Pulsuje - zielono, gorąco, z duszą.
Nocą w Wanica nie dźwięki łapią - lecz ich echo, co płynie od lasów deszczowych do rzeki Surinam. Tu wszystko żyje. Liany trzymają rytm. Czas płynie jak przypływ.

Dziewczyny eskorty w Surinamie są jak iskry o zmierzchu. Nie krzyczą - ich energia cię znajduje. Idzie, suknia faluje jak liście palm, a ty nie patrzysz nigdzie indziej. W oczach ma blask dżungli, w uśmiechu ciepło, co grzeje jak piasek o zachodzie. Te kobiety to życie: promienne, z duszami, co śpiewają jak ulice przy roti. Niosą Surinam - miks sranan tongo, korzenny zapach targów, grację w każdym geście. Opowie o leśnych ścieżkach albo droczy się przy kieliszku parabo - jakbyście byli starymi kumplami. Wiesz, ona czyta twoje myśli.

Nie goni czasu. Siedzisz nad rzeką pod gwiazdami, ona obok, a wieczór oddycha - nie według zegarka, lecz jak bryza, co głaszcze skórę. Zna cię lepiej, niż się spodziewasz.

Eskorta w Wanica nie gra. Jest prawdziwa - w każdym spojrzeniu, co łapie twoje, w każdym słowie, co brzmi jak szum rzeki. Jej intuicja jest jak wiatr dżungli: lekka, celna. Wie, kiedy się śmiać, kiedy pozwolić ciszy mówić. Jej ciepło to gwiazdy nad dżunglą. Jej śmiech, dźwięczny jak bransoletki - zostaje z tobą, choć poranek gasi Wanicę.

To nie zgiełk ulic. Nie światło latarni. Nie tylko eskorta.
To iskra, co zapala się cicho - i płonie w tobie.