Tanrıçalar üstlerini çıkardığında: çağımızdan önceki striptiz

Klüpde çalışırken müşteriler hep sorardı: „Ne zamandır bunu yapıyorsun?“ Kaşımı kaldırıp derdim: „Hani, Antik Mısır’dan beri sayarsak, epey uzun.“ Gülerlerdi. Ben gülmezdim. Çünkü, şaka bir yana, bu neredeyse doğru.

Her şeye analitik bakarım. Evet, gülmeyin – mesleğime rağmen tarih mezunuyum ve hayatta araştırmacıyım. Bir güzel sabah, klüp vardiyasından sonra düşündüm: İç çamaşırla dans edip para kazanmayı seven ilk insanlar bizler miyiz?

Spoiler: Mezopotamya bizden önceydi. Ve inanın, orada da fena yakıyorlardı.

Mısır: piramitler, firavunlar ve ilk striptiz

Hayal et: MÖ 2025, Nil kıyısında sıcak bir akşam. Altın takılarla kaplısın, ince, şeffaf bir kumaş giymişsin, aşk, şarap ve eğlence tanrıçası Hathor için bir festivalde dans ediyorsun. Yani, neredeyse ruh ikizim.

Bir fark var: o zaman danslar sadece “seks satışı” değildi, internette dedikleri gibi. Tam bir ritüeldi. Kadınlar – rahibeler ya da cariyeler – para için külotlarına değil, tanrılara yaranmak, bereket getirmek ya da en azından firavunun keyfini yerine getirmek için dans ederdi. Evet, firavunlar da takılarla ve göğüsleri açık dans eden kızları severdi. Ama genelde bu bir kült, bizim bildiğimiz bayağılık değil.

Yani, 2025’te (bizim çağda) sahneye çıktığımda, eski bir geleneği sürdürüyorum. Tek fark, salonda firavun yok, bekarlığa veda partisinden sarhoş Vadik var, ve kimse bereket falan düşünmüyor.

Mezopotamya: tapınakta striptiz bir zamanlar yasaldı

Mezopotamya – tüm uygarlıkların anası ve galiba ilk yer ki anladılar: çıplak kadın bedeni = güçlü bir sihirli araç. O zamanlar İştar tanrıçasının rahibeleri popülerdi (sanki o dönemin OnlyFans yıldızları), ve bu kızlar çoktan biliyordu: erkeği baştan çıkarmayı bilen iyi yaşar (biraz da tanrılara hoş görünmek, ama bu tabii ki şiirsel).

Bazı kaynaklar (evet, tarihi makaleler okudum, ciddiyim) diyor ki soyunmalı dans kutsal bir ritüelin parçasıydı. Her şey ciddiydi: tapınak, kalabalık, duman, sahnede çıplak bir kadın – bu Lady Gaga konseri değil, antik din. Öyle bir konser düşün ki giriş bileti dua.

Bir yandan – güzellik, gizem, enerji. Öbür yandan – her zaman aynı şehvetli adamlar, “biraz daha yakından tanışmak” isteyen. Sadece bahane değişir, öz hep aynı.

Çin: ipek, yelpazeler ve gizli bir hava

Şimdi Antik Çin’e gidelim, her şey zarif, ince ve kültür sosuyla. Saraylarda kızlar uzun ipek elbiselerde dans ederdi, ve “hüp, üstü çıkardım” olmasa da, erotizm vardı – ama örtülü. Yelpazeler, yumuşak hareketler, kirpik altından bakışlar.

Dürüst olalım, bu tarz bana yarardı. Gecede kırkıncı kez direkte “kedi” yaparken, sadece yelpaze sallayıp siste kaybolmak isterdim. Ama bizim klüpte sis en fazla duman makinesinden, o da bozulmadıysa.

Yunanistan: eskort hizmetlerinin başlangıcı

Heteralar – sadece “karizmalı fahişeler” değildi. Bunlar, sohbet edebilen, şarkı söyleyen, enstrüman çalan ve evet, dans eden, bazen soyunan kadınlardı. Yani modern eskort profilinde yazan her şeyi yaparlardı. Ama büyük fark – saygı görüyorlardı. Sokrates ve Platonlarla takılırlardı, özel partilerde şeyhleri eğlendirmezlerdi, kişisel korumaları vardı, sabah otel odasından atılmazlardı.

Danslar sempozyumlarda olurdu – elit için havalı bir parti, ama Antik Yunan tarzı: şarap akar, erkekler togalarda, sen özel misafirsin. Güzel, şık, zeki. Yine de, tahminimce sabaha doğru iş para karşılığı sekse kayardı, ama bu sadece benim fikrim. Umarım o zamanlar kadınlara gerçekten saygı duyuyorlardı.

Roma: ekmek, şov ve biraz eğlence

Sonra Romalılar geldi. Yunanlılar hâlâ “bu sadece refakat” gibi yapıyorken, Romalılar dedi ki: „Hadi ya, eğlenelim ve her şeyi açıkça söyleyelim.“

Roma’da striptiz vardı, özel danslar, sabaha kadar kalmaya hazır yarı çıplak kızlar. Ama saygı her zaman yoktu. Genelde kızları dekor gibi görürlerdi, sonrası zaten beklenen bir şeydi. Arzularını ve ifadeleri saklamıyorlardı. Bir zaman makinesi olsa, Antik Roma evli erkekler için popüler bir “rahatlama” tatil yeri olurdu.

Peki bu neydi: sanat mı, bayağılık mı?

Kim bilir. Kimine göre kutsal dans. Kimine göre sadece bakma bahanesi. Peki dans eden kadınlar için? Belki hayatta kalma yolu. Kendini ifade etme. Ya da erkeklerin ve tanrıların yönettiği bir dünyada ihtiyaç duyulma şekli.

Ben İştar rahibesi değilim, tabii. Ama sahnede, pullarla kaplı, müzik bangır bangır, ve sanki bütün Mezopotamya’nın hasadı buna bağlıymış gibi dans ederken – bir şeyin parçası hissediyorum. Belki bu “büyük şey” sadece cuma akşamı şovu.